سرمقاله نویس این روزنامه می نویسد:حسن روحانی در آخرین اظهارات صریح‌اش درباره پرونده هسته‌ای این گرای سیاسی را داد که هنوز عده‌ای در داخل چوب لای چرخ مذاکرات هسته‌ای می‌نهند و گروهی هستند که منافع شان در ادامه تحریم‌ها است.
این سخن هشدار گونه را رئیس جمهوری در بزنگاه هر نشست و توافقی به زبان آورده است. در این میان افکار عمومی ایران که 17 ماه دوران دولت اعتدال را با امید به گشوده شدن زنجیر تحریم از پای اقتصاد و عزت ملی به سر کرده‌اند بارها این سؤال را از خود پرسیده‌اند که براستی چه محافل و جریان‌هایی این گونه در برابر تصمیم نظام برای برداشتن سد تحریم مقاومت می‌کنند؟
نقطه چین‌های سخن روحانی درباره محفل یا شبکه مخالفان مذاکره بی گمان روزی با شواهدی از تاریخ پر خواهد شد اما آنچه تا به امروز روشن شده این است که هر گامی که تیم دیپلماسی ایران به جلو بر می‌دارد و با هر نشانه مثبتی که از اتاق‌های مذاکره ایران و گروه 1+5 نمایان می‌شود شبکه مخالفان مذاکره، طرح و ترفند تازه‌ای را برای مخالفت و چالش با تیم مذاکره می‌چینند.
با این اوصاف بعد از مذاکره اخیر محمد جواد ظریف و جان کری در ژنو و پاریس انتظار می‌رفت که شبکه مخالفان و حلقه تندروها عملیات روانی تازه‌ای را تدارک ببینند و این اتفاق قابل پیش‌بینی در روز بازگشت ظریف به تهران رخ داد. هنوز محمد جواد ظریف و همکارانش در مسیر تهران بودند که تندروها در شیپور اعتراض دمیدند.
اما نکته قابل توجه در سناریویی است که این بار برای اعتراض به تیم مذاکره طراحی شده است. در دوره‌های قبلی، مخالفان دولت اغلب ماهیت مذاکره یا متن و محورهای مذاکره را دستمایه اعتراض قرار می‌دادند اما این راه مخالفت‌جویی و بهانه تراشی با موضع گیری‌های صریح رهبر معظم انقلاب به روی آنها بسته شد. ایشان به طور مکرر اصل مذاکره را تأیید کرده و مراتب اعتماد خویش نسبت به تیم مذاکره را ابراز کردند. همچنین در چند دیدار مهم، دیپلمات‌های درگیر پرونده هسته‌ای را فرزندان انقلابی خویش نامیدند و تأکید کردند که جمهوری اسلامی نسبت به عملکرد دیپلمات‌های خویش اعتماد دارد. آخرین توصیه ایشان نیز این بود که نباید کسی اتهام سازش و عقب نشینی به آنها وارد کند.
بگذریم از اینکه تندروها در همه این ایام 17 ماهه که رهبر معظم انقلاب تیم مذاکره‌کننده را فرزندان خویش می‌خوانند آماج تیرهای اتهام ساختند. اما مرحله جدید از هجمه شبکه تندروها به تیم مذاکره که بعد از دیدار اخیر ظریف و جان کری کلید خورده از هر نظر بی‌سابقه و شایان تأمل است. در مطالبی که همزمان چند رسانه تندرو منتشر کرده ردپایی از نقد یا تحلیل مذاکرات نمی‌بینید بلکه به جای نقد محتوای گفت‌و‌گوها با پوشه‌ای از اتهام و تهمت روبه‌رو هستید که سوژه‌ای برای طنز نویسان مطبوعات شده است.
در این سناریو آنها محاکمه‌ای خیالی برای وزیر خارجه ایران برپا کرده و متن کیفرخواستی را منتشر کرده اند که مرور آن به اندازه کافی سستی منطق و تهیدستی آنها در نقد و تحلیل را روشن می‌سازد. گفته‌اند که چرا ظریف و جان کری مذاکره را بعد از ژنو در پاریس ادامه داده‌اند و به چه دلیل وزیر خارجه ایران در این مرحله علاوه بر مذاکره رسمی به قدم زنی گپ وگفت در محوطه و خیابان منتهی به محل مذاکره در ژنو مبادرت کرده است و دست آخر این که چرا ظریف این جرم بزرگ را مرتکب شده که در روز بعد از واقعه ماجرای تروریستی فرانسه در پاریس حضور یافته است.
مخالفان وطنی مذاکره هسته‌ای این بار نیز سعی کرده‌اند از وقایع فرانسه و داستان شارلی ابدو برای پیشبرد منافع خویش بهره بجویند و در همین راستا وزیر خارجه ایران را به بی‌اعتنایی به ماجرای شارلی ابدو متهم کند، غافل از اینکه ظریف قبل از عزیمت به پاریس در میانه مذاکره با جان کری در ژنو به صورت صریح اقدام این نشریه موهن را محکوم کرد.
 کوتاه سخن اینکه پشت همه بدگویی‌ها و عملیات به ظاهر تهاجمی که تندروها علیه مذاکره‌کنندگان هسته‌ای کلید زده‌اند می‌توان درجه ناراحتی و نگرانی آنها را سنجید و سخن روحانی را به خاطر آورد که جمعی از احتمال به ثمر نشستن مذاکره هسته‌ای به تشویش دچار شده‌اند.